قاتلانی که ماهرانه رد جنایت خود را پوشاندهاند
تاریخ انتشار: ۸ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۹۶۳۶۴
ستارهها بر خلاف این که اغلب مانند یک مادر برای پرورش سیارهها عمل میکنند، اما گاهی اوقات نیز خائن و خشن میشوند و فرزندان خود را میبلعند و با گذشت زمان، شواهد این جنایت در هسته ستاره فرو میرود و دیگر هرگز قابل مشاهده نیست.
اما اکنون اخترشناسان به راهی برای شناسایی این ستارههای قاتل دست پیدا کردهاند و متوجه شدهاند که چقدر زمان میبرد تا شواهد این اتفاق از بین برود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
ستارگان به طور بالقوه میتوانند سیارههای خود را در مراحل مختلفی از چرخه زندگی ستارهای از بین ببرند. اگرچه اخترشناسان ترجیح میدهند از اصطلاح "بلعیدن" برای این موضوع استفاده کنند. در انتهای این چرخه، زمانی که ستارگان معمولی شبیه به خورشید در آستانه نابودی و مرگ قرار میگیرند، متورم و قرمز میشوند و تبدیل به ستارههای غول پیکر یا ابرغول میشوند.
وقتی این اتفاق رخ میدهد، هر سیارهای که به اندازه کافی بدشانس باشد که در نزدیکی ستاره میزبان خود باشد، بلعیده میشود. سیارههای بیرونی آن منظومه نیز ممکن است آسیب ببینند، زیرا تغییر چشمانداز گرانشی ناشی از تشنجهای یک ستارهی در حال مرگ میتواند سیارهها را به سمت ستاره مادر خود بفرستد.
چنین سرنوشتی در حدود ۴.۵ میلیارد سال بعد برای منظومه شمسی خودمان نیز رقم خواهد خورد، زمانی که خورشید، سیارههای عطارد، زهره و احتمالاً زمین را نابود خواهد کرد.
اما ستاره فقط در دوران پیری خود دست به قتل سیارهها نمیزند، بلکه زمانی که ستارهها جوان هستند نیز این اتفاق میتواند رخ دهد. روزهای اولیه شکلگیری یک منظومه خورشیدی دورانی بسیار خشن است. یک پیشستاره در دل خود هم از نظر دما و هم از منظر چگالی رشد میکند، اما این رشد به شکلی نامنظم رخ میدهد و گاهی طوفانهای شدید پلاسمایی را به بیرون از سطح ستاره پرتاب میکند.
در عین حال، سیارههای واقع در اطراف این ستاره شروع به تکامل میکنند و سیارههای کوچکتر با یکدیگر برخورد میکنند و از نظر گرانشی یکدیگر را بیثبات میکنند و به طور کلی در تلاش برای تبدیل شدن به سیارههای کامل هستند. به طور طبیعی، تمام این هیاهو مقداری از مواد را از منظومه بیرون میراند و مواد دیگر به سمت ستاره در حال شکلگیری جریان مییابند.
نقش فلزات در دستگیری قاتلاین هجومِ موادِ سیارهساز به ستاره مرکزی منظومه میتواند آهسته یا سریع باشد. در برخی موارد، قطرهای ثابت از عناصر سنگین در طول میلیونها سال راه خود را به سمت ستاره باز میکند که در این صورت، کمتر به شکل یک قتل آشکار سیارهای است و بیشتر شبیه خفه کردن و بلعیدن آهسته مواد لازم برای ساختن سیارههای بیشتر یا بزرگتر در اطراف یک ستاره است.
در موارد دیگر، یک سیاره کامل دقیقاً با ستاره برخورد میکند و در یک چشم به هم زدن کاملاً ناپدید میشود.
انرژی وحشیانه و دمای داغ درون یک ستاره برای نابودی کامل یک سیاره کافی است و این تازه در صورتی است که سیاره از ورود به جو ستاره میزبان خود جان سالم به در ببرد و توسط نیروهای جزر و مد گرانشی اطراف ستاره تکه تکه نشود.
گفتنی است که در چنین سناریویی، یک سیاره به اندازه زمین تنها در عرض چند سال به طور کامل بلعیده خواهد شد.
تنها شواهد باقیمانده مبنی بر اینکه یک ستاره یکی از سیارههای خود را کشته است، فراوانی فلزات است، به این معنی که ستاره شناسان، عنصرهای سنگینتر از هلیوم را شناسایی میکنند که عناصری مانند سیلیکون، اکسیژن و کربن هستند که سیارهها برای رشد به آنها نیاز دارند.
با گذشت زمان، فلزات غرق شده به آرامی راه خود را به قلب ستاره پیدا میکنند، زیرا این عناصر سنگینتر از هیدروژن و هلیوم هستند که بخش عظیمی از سطح یک ستاره را تشکیل میدهند.
ستاره شناسان فقط میتوانند بر اساس آن چه روی سطح ستاره است، تعیین کنند که از چه چیزی ساخته شده است، زیرا سطح ستاره تنها بخشی از ستاره است که نور ساطع میکند و از رد پای طیفی آن نور است که دانشمندان میتوانند بفهمند چه عناصری درون یک ستاره وجود دارد.
بنابراین هنگامی که فلزات به اعماق ستاره فرو میروند، دیگر هیچ شواهدی از جنایات گذشته ستاره پیش چشمان کنجکاو ستاره شناسان نخواهد بود.
تناقض دوگانهاین پوشش کیهانی چقدر طول میکشد؟ تخمینهای اولیه بر اساس پخش شدگی فلزات درون یک ستاره، میلیاردها سال یا بیشتر را نشان میداد، به این معنی که هر ستارهای که بتوانیم آن را با این مشخصات رصد کنیم، نمیتواند پنهان شود.
اما پژوهش جدیدی که برای انتشار در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society ارائه شده است، رویکرد ظریفتری را در پیش گرفته است. پژوهشگران در تلاش برای یک محاسبه دقیق از مدت زمانی که شواهد چنین رویدادی میتوانند باقی بمانند، دهها ستاره شبیهسازی شده و موقعیتهایی را شبیهسازی کردند که چگونگی و اینکه چه زمانی ستارهها میتوانند سیارههای خود را ببلعند، مشخص میکرد.
آنها در شبیهسازیهای خود این واقعیت را در نظر گرفتند که مواد غنیشده با فلز درون یک ستاره، چگالی متفاوتی نسبت به محیط اطراف آن خواهند داشت و این میتواند جریانهایی ایجاد کند که آن فلزات را سریعتر از صرفا گرانش به سمت هسته ستاره پایین بکشد.
به طور طبیعی، پاسخ برای هر ستاره متفاوت است، زیرا بستگی به این دارد که ستاره چقدر جرم دارد و چقدر مواد سیارهای مصرف کرده است. اما به طور کلی، ستاره شناسان دریافتند که ستارگان به مدت کمتر از یک میلیارد سال دارای فلزات در سطح خود هستند.
بنابراین آنها برای یافتن شواهدی از "سیارهکُشی" باید ستارهای کوچکتر از حدود یک میلیارد سال را شکار کنند. همچنین آنها نمیتوانند تنها به یک ستاره به صورت مجزا نگاه کنند، زیرا غیر ممکن است که بگوییم آیا آن ستاره یک سیاره یا بیشتر را بلعیده است یا فقط با آن مقدار اضافی فلز متولد شده است.
در عوض، ستاره شناسان باید به سامانههای ستارهای دوتایی نگاه کنند که در آن یک ستاره به طور قابل توجهی فلزات بیشتری نسبت به همدم خود دارد. بنابراین ستاره شناسان با رصد سامانههای دوتایی که کمتر از یک میلیارد سال عمر دارند، میتوانند در نهایت این ستارههای قاتل را دستگیر کنند.
۵۸۵۸
کد خبر 1700814منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: ستاره شناسی ستاره سیاره درون یک ستاره ستاره شناسان میلیارد سال ستاره ای سیاره ها یک سیاره ستاره ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۹۶۳۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اورانوس در اعماق خود مقدار زیادی متان دارد
دانشمندان کمی در داخل اورانوس حفاری انجام دادهاند و معتقدند که این سیاره متان بسیار بیشتری از حد انتظار دارد. این موضوع شاید برای خیلیها تعجب آور نباشد، اما موضوع عجیب این است که متان موجود در اورانوس به شکل گاز زنده نیست، بلکه تمام آن یا جامد است یا مرطوب.
در واقع، حدود ۱۰ درصد از سیاره اورانوس ممکن است از این متان مرطوب تشکیل شده باشد، و آن گونه که قبلاً تصور میشد مملو از یخ آب نیست، از این رو به آن "غول یخی" گفته شده است. نظریه جدید به این موضوع باز می گردد که چگونه اورانوس زمانی که منظومه شمسی شکل گرفت، تا این اندازه رشد کرده است.
همه گیاهان زندگی خود را در یک ابر غبار عظیم در اطراف خورشید آغاز کرده اند. کم کم این گرد و غبار شروع به جمع شدن کرد و همان طور که رشد کردند، گرد و غبار بیشتری جمع کردند، بزرگتر و بزرگتر شدند، و این به این معنی بود که کشش گرانشی آن ها نیز افزایش یافته است، و به آن ها اجازه میدهد تا ماده بیشتری را به داخل بکشند، از جمله اجسامی به نام سیارههای کوچک، که اندازه آن ها میتواند از چند مایل تا چند صد مایل متغیر باشد.
تصور میشود که این اجرام عظیم که در داخل اورانوس مستقر شدهاند، شبیه دنبالهدارهایی هستند که از کمربند کویپر آمدهاند و راه خود را در خارج از سیارات پیدا کردهاند. این دنباله دارها از مواد مفید برای ساخت آب ساخته نشده اند، پس اگر اورانوس پر از آب است، چرا باید پر از یخ نیز باشد؟
این سوالی است که Uri Malamud و همکارانش در یک مطالعه جدید که هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است، به آن پاسخ دادند، و از آن جایی که ما از اورانوس بسیار دور هستیم و تنها یک فضاپیما، وویجر ۲ ، از کنار آن عبور کرده است، چیز زیادی در مورد آن نمیدانیم، اما با استفاده از دادههای این تلسکوپها و تلسکوپهای زمینی، اخترشناسان توانستند پیشبینی کنند که این سیاره دارای لایه بیرونی نازکی از هیدروژن و هلیوم و یک هسته سنگی است. اعتقاد بر این است که در وسط آن آب یخ زده وجود دارد که شاید معادل ۵۰ هزار برابر آب موجود در زمین باشد.
با این حال، به استفاده از الگوریتمی برای بازآفرینی اورانوس با استفاده از انواع مواد شیمیایی، تیم دانشمندان مدلهایی را طراحی کرده اند که بیشتر شبیه به سیارهای است که ما میشناسیم و تصور میشود که متان موجود در اورانوس یا در قطعات جامد محصور شده یا با حالتی نرم بین لایههای بیرونی سیاره و لایه یخی قرار دارد.
تمام متان موجود در اورانوس میتواند ریشه آبهای منجمد آن جا را توضیح دهد که وقتی هیدروژن در سیاره جوان با کربن و مواد غنی از آلی در سیارههای کوچک برهمکنش داشت، تشکیل شده است.
این بدان معناست که اگر این همه متان وجود نداشت، اورانوس به آن شکلی که اکنون موجود است نبود.
منبع: الیوم السابع
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم